Philippe Lepage : diplomaat en pedagoog

De Brusselse arts is onlangs over-gestapt van het “Hôpital de la Citadelle” in Luik naar het UKZKF, waar hij eveneens de dienst Pediatrie leidt.

Aan de muur van het kantoor dat hij meer dan vijf jaar betrok op de vijfde verdieping van het hoofdgebouw van het “Hôpital universitaire de la Citadelle” in Luik hangt een kleurrijk schilderij dat er niet om liegt: professor Philippe Lepage is sinds jaar en dag verliefd op Afrika. “Het schilderij beeldt een Afrikaans dispensarium uit”, vertelt hij met zijn rustige stem. “Eigenlijk is het een geïmproviseerd voedingscentrum. Ik heb het een tiental jaar geleden gekocht in Rwanda, van een NGO die zich inzette voor zieke vrouwen.”

Van Elsene naar Kigali

Even terug in de tijd. Philippe Lepage studeert in 1974 af aan de ULB en wordt in 1979 benoemd tot specialist. Hij werkt drie jaar op de dienst algemene pediatrie van het ziekenhuis van Elsene en trekt in 1982 naar Rwanda, waar hij ongeveer tien jaar blijft. Tijdens zijn Afrikaans avontuur vervolmaakt hij zich in infectieziekten, in een ziekenhuis met tachtig bedden in het centrum van Kigali, en doet hij boeiend onderzoek naar aids-verspreiding. “Hoewel we begin jaren tachtig niet de enigen waren die rond dit thema werkten, hebben we toch een pioniersrol vervuld in een periode waarin men enorm veel over de ziekte begon te spreken”, vervolgt hij. “UNICEF en de Europese Gemeenschap gaven ons de nodige middelen om de HIV-overdracht van moeder op kind te bestuderen en ons daarbij toe te spitsen op de borstvoedingsproblematiek. In die tijd verrichtten we cohortenstudies waarbij we een grote groep patiënten gedurende lange tijd volgden.”
Eind 1991 keert Philippe Lepage terug naar België. Hij werkt aan een aggregaatsthesis aan de ULB (over het aids-virus bij kinderen) en combineert dit met zijn functie als afdelingshoofd en vervolgens dienst-hoofd pediatrie in het ziekenhuis Ambroise Paré in Bergen. De arts wordt hoogleraar en begint te doceren. Tegelijk blijft hij de dienst pediatrie leiden en heeft hij een dertigtal kinderartsen en assistenten onder zich.

En van het Citadel-ziekenhuis naar het UKZKF

In 2000 krijgt hij na een aanbesteding de leiding van de dienst pediatrie van het “Hôpital universitaire de la Citadelle”, dat uittorent boven de stad Luik. Vandaag leidt hij het Universitair Kinderziekenhuis Koningin Fabiola (UKZKF).
“Ik dacht er echt aan om mijn carrière te beëindigen in Luik”, vervolgt hij. “In december 2004 kwam de functie van diensthoofd pediatrie van het UKZKF echter vrij na het plotse overlijden van professor André Kahn. Dat lijkt me een fantastische uitdaging, temeer omdat ik me op vertrouwd terrein begeef, want ik ben afkomstig van Brussel. Ik wil onder meer een goede teamgeest creëren tussen de artsen van het ziekenhuis, dat naast pediaters ook chirurgen, cardiologen, … telt. De moderne geneeskunde hanteert een multidisciplinaire aanpak, en ook dat biedt boeiende perspectieven. Op termijn zou ik ook graag vlot samenwerken met de verschillende randinstellingen, onder meer in Henegouwen en Namen, kwestie van de barrière tussen de universitaire en de niet-universitaire ziekenhuizen op te heffen.”

“Aan de dood van een kind wen je nooit”

Dat professor Lepage heel zijn carrière aan de pediatrie wijdde, heeft hij deels te danken aan zijn belangrijke ontmoeting met Henri-Louis Vis, hoogleraar pediatrie en voedingsleer aan de faculteit Geneeskunde en voormalig diensthoofd pediatrie in het UKZKF. Henri-Louis Vis, die in april 2002 overleed, drukte onbetwistbaar zijn stempel op de geneeskunde.
“Aanvankelijk aarzelde ik tussen inwendige geneeskunde en pediatrie. Pas in het laatste jaar doctoraat hakte ik de knoop door. Met kinderen werken, is echter iets unieks en past ook beter bij mijn persoonlijkheid. Bovendien beslaat kin-dergeneeskunde een heel breed werkdomein, ook al is het soms moeilijker om contact te leggen met kinderen en wen je nooit aan de dood van een kind. Tijdens mijn loop-baan heb ik dan ook af en toe geweend in moeilijke omstandigheden.”

Diplomaat en pedagoog

Verzorgde stijl, keurig geschoren snor, brilletje op de neus: professor Philippe Lepage is intussen aan de slag gegaan als diensthoofd pediatrie van het UKZKF. De vijfde verdieping van het “Hôpital de la Citadelle” zal zijn stijl en persoonlijk-heid erg missen, want hij was er alom geliefd. Een “grote meneer”, zo noemt iedereen er hem.
“Hij is zeer toegankelijk en open, en uiterst diplomatisch”, bevestigt Christine, zijn trouwe secretaresse, die het vertrek van deze unieke pedagoog betreurt.
Bij de talrijke assistenten die hem geregeld tegenkwamen in de ziekenhuisgangen horen we hetzelfde positieve geluid. “Het is een zeer ontwikkeld man met wie je over enorm veel dingen kunt praten”, vindt Julie, die in het tweede jaar ziekenhuisassistent zit. “Hij brengt je meteen op je gemak en komt vaak ook heel humoristisch uit de hoek.”
Stuk voor stuk lovenswaardige kwaliteiten in de ziekenhuiswereld…

Verdediger van een geneeskunde op mensenmaat

Net als de meeste van zijn illustere voorgangers ijvert Philippe Lepage met hart en ziel voor een geneeskunde op mensenmaat: “De geneeskunde is volgens mij nog niet menselijk genoeg. Luisteren naar de patiënt, moet essentieel blijven. Het is ook belangrijk om zo veel mogelijk respect op te brengen voor de gezinsleden van de patiënt. Zo moeten die de kans krijgen om aanwezig te zijn bij de behandelingen en de ingrepen. Het is ook van cruciaal belang dat ze betrokken worden bij de besluitvorming en dat er een echte dialoog ontstaat met het medisch korps.”
Vandaar dat het team waarover professor Lepage in Luik de leiding had, wekelijks honden toelaat in het “Hôpital de la Citadelle” in Luik en gestart is met muziektherapie en kliniclowns. Initiatieven die volgens de arts het moreel van de jonge patiënten opkrikken, zeker als ze langdurig in het ziekenhuis moeten blijven.

Auteur : David Bertrand
Bron : Osiris News (nr 2, september-november 2005)