De
Brusselse arts is onlangs over-gestapt van het “Hôpital de la
Citadelle”
in Luik naar het UKZKF, waar hij eveneens de dienst Pediatrie leidt.
Aan de muur van het kantoor dat hij meer dan vijf jaar betrok op de vijfde verdieping van het hoofdgebouw van het “Hôpital universitaire de la Citadelle” in Luik hangt een kleurrijk schilderij dat er niet om liegt: professor Philippe Lepage is sinds jaar en dag verliefd op Afrika. “Het schilderij beeldt een Afrikaans dispensarium uit”, vertelt hij met zijn rustige stem. “Eigenlijk is het een geïmproviseerd voedingscentrum. Ik heb het een tiental jaar geleden gekocht in Rwanda, van een NGO die zich inzette voor zieke vrouwen.”
Van Elsene naar Kigali
Even terug in de tijd. Philippe Lepage studeert in 1974 af aan de ULB en wordt
in 1979 benoemd tot specialist. Hij werkt drie jaar op de dienst algemene pediatrie
van het ziekenhuis van Elsene en trekt in 1982 naar Rwanda, waar hij ongeveer
tien jaar blijft. Tijdens zijn Afrikaans avontuur vervolmaakt
hij zich in infectieziekten, in een ziekenhuis
met tachtig bedden in het centrum van Kigali, en doet hij boeiend onderzoek naar
aids-verspreiding. “Hoewel we begin jaren tachtig niet de enigen
waren die rond dit thema werkten, hebben we toch een pioniersrol vervuld in
een periode waarin men enorm veel over de ziekte begon te spreken”,
vervolgt hij. “UNICEF en de Europese Gemeenschap gaven ons de nodige
middelen om de HIV-overdracht van moeder op kind te bestuderen en ons daarbij
toe te spitsen op de borstvoedingsproblematiek. In die tijd verrichtten we cohortenstudies
waarbij we een grote groep patiënten gedurende
lange tijd volgden.”
Eind 1991 keert Philippe Lepage terug naar België. Hij werkt aan een aggregaatsthesis
aan de ULB (over het aids-virus bij kinderen) en combineert dit met zijn functie
als afdelingshoofd en vervolgens dienst-hoofd pediatrie in het ziekenhuis
Ambroise Paré in Bergen. De arts wordt hoogleraar en begint te doceren. Tegelijk
blijft hij de dienst pediatrie leiden en heeft hij een dertigtal kinderartsen
en assistenten onder zich.
En van het Citadel-ziekenhuis naar het UKZKF
In 2000 krijgt hij na een aanbesteding de leiding van de dienst pediatrie
van het “Hôpital universitaire de la Citadelle”, dat uittorent
boven de stad Luik. Vandaag
leidt hij het Universitair Kinderziekenhuis
Koningin Fabiola (UKZKF).
“Ik dacht er echt aan om mijn carrière
te beëindigen in Luik”, vervolgt hij. “In december
2004 kwam de functie van diensthoofd pediatrie van het UKZKF echter
vrij na het plotse overlijden van professor
André Kahn. Dat lijkt me een fantastische
uitdaging, temeer omdat ik me op vertrouwd terrein begeef, want ik ben afkomstig
van Brussel. Ik wil onder meer een goede teamgeest creëren tussen de artsen
van het ziekenhuis, dat naast pediaters
ook chirurgen, cardiologen, … telt. De moderne geneeskunde hanteert
een multidisciplinaire aanpak, en ook dat biedt boeiende perspectieven. Op
termijn zou ik ook graag vlot samenwerken met de verschillende randinstellingen,
onder meer in Henegouwen en Namen, kwestie van de barrière tussen de
universitaire en de niet-universitaire ziekenhuizen op te heffen.”
“Aan de dood van een kind wen je nooit”
Dat
professor Lepage heel zijn carrière
aan de pediatrie wijdde, heeft hij deels te danken aan zijn belangrijke ontmoeting
met Henri-Louis Vis, hoogleraar pediatrie en voedingsleer aan de faculteit
Geneeskunde en voormalig diensthoofd pediatrie in het UKZKF. Henri-Louis Vis,
die in april 2002 overleed, drukte onbetwistbaar
zijn stempel op de geneeskunde.
“Aanvankelijk aarzelde ik tussen inwendige geneeskunde en pediatrie.
Pas in het laatste jaar doctoraat hakte ik de knoop door. Met kinderen
werken, is echter iets unieks en past ook beter bij mijn persoonlijkheid.
Bovendien beslaat kin-dergeneeskunde een heel
breed werkdomein, ook al is het soms moeilijker om contact te leggen met kinderen
en wen je nooit aan de dood van een kind. Tijdens mijn loop-baan heb ik dan ook
af en toe geweend in moeilijke omstandigheden.”
Diplomaat en pedagoog
Verzorgde stijl, keurig geschoren snor, brilletje op de neus: professor Philippe
Lepage is intussen aan de slag gegaan als diensthoofd pediatrie van het UKZKF.
De vijfde verdieping van het “Hôpital de la Citadelle” zal
zijn stijl en persoonlijk-heid erg missen, want hij was er alom geliefd. Een “grote
meneer”, zo noemt iedereen er hem.
“Hij is zeer toegankelijk
en open, en uiterst diplomatisch”, bevestigt Christine, zijn trouwe secretaresse,
die het vertrek van deze unieke pedagoog betreurt.
Bij de talrijke assistenten die hem geregeld tegenkwamen in de ziekenhuisgangen
horen we hetzelfde positieve geluid. “Het is een zeer ontwikkeld man
met wie je over enorm veel dingen kunt praten”, vindt Julie, die in het tweede
jaar ziekenhuisassistent zit. “Hij brengt je meteen op je gemak en
komt vaak ook heel humoristisch uit de hoek.”
Stuk voor stuk lovenswaardige kwaliteiten
in de ziekenhuiswereld…
Net als de meeste van zijn illustere
voorgangers ijvert Philippe Lepage met hart en ziel voor een geneeskunde op
mensenmaat: “De geneeskunde is volgens mij nog niet menselijk genoeg.
Luisteren naar de patiënt, moet essentieel blijven. Het is ook belangrijk
om zo veel mogelijk respect op te brengen voor de gezinsleden van de patiënt.
Zo moeten die de kans krijgen om aanwezig te zijn bij de behandelingen
en de ingrepen. Het is ook van cruciaal belang dat ze betrokken worden bij
de besluitvorming en dat er een echte dialoog ontstaat met het medisch korps.”
Vandaar dat het team waarover
professor Lepage in Luik de leiding had, wekelijks honden
toelaat in het “Hôpital de la Citadelle” in Luik en gestart
is met muziektherapie en kliniclowns.
Initiatieven die volgens de arts het moreel van de jonge patiënten opkrikken,
zeker als ze langdurig in het ziekenhuis moeten blijven.
Auteur : David Bertrand
Bron : Osiris News
(nr
2, september-november 2005)